ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤOY ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ
"The Alchemy of Living"
Οι περισσότεροι από μας, έχουμε πονέσει πολύ βαθιά και πολύ άσχημα. Έχουμε πολύ πόνο στο σώμα μας και η λύπη συνήθως μας φθάνει την απελπισία, την οποία πρέπει να απαρνηθούμε στο όνομα της επιβίωσης. Ο φόβος μάς παραλύει, κι έτσι μπορούμε να λειτουργήσουμε μόνο αν τον καταπιέσουμε και τον αρνηθούμε. Αποκλείουμε τα συναισθήματα δημιουργώντας εντάσεις στο σώμα και περιορίζουμε την αναπνοή μας, με αποτέλεσμα να απομακρυνόμαστε από τη χαρά μας.
Χρειάζεται να ξέρουμε ότι η στενοχώρια, σε οποιαδήποτε μορφή και μέγεθος δεν αφορά το παρόν αλλά το παρελθόν. Ο φόβος δεν προέρχεται από μια τωρινή απειλή, αλλά από μια παλιά. Η αλήθεια είναι ότι τα συναισθήματα στενοχώριας και φόβου είναι παρόντα, αλλά μόνο επειδή έχουμε βαλσαμώσει το παρελθόν στο σώμα μας. Το παρελθόν συνεχίζει να ζει μέσα απ' αυτή την ένταση και αν την χαλαρώσουμε θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε ελεύθερα.
Αλλά η ένταση μπορεί να χαλαρώσει, μόνο αν εκφραστούν τα συναισθήματα που εμπεριέχονται σ' αυτή. Το κλάμα και το ουρλιαχτό δεν είναι θα θεραπευτικά εκτός κι αν ξέρει το γιατί κλαίει κάποιος κι αν μπορεί να το εκφράσει με λόγια.
Αλλά η ένταση μπορεί να χαλαρώσει, μόνο αν εκφραστούν τα συναισθήματα που εμπεριέχονται σ' αυτή. Το κλάμα και το ουρλιαχτό δεν είναι θα θεραπευτικά εκτός κι αν ξέρει το γιατί κλαίει κάποιος κι αν μπορεί να το εκφράσει με λόγια.
Οι λέξεις από μόνες τους δεν είναι αρκετά δυνατές να φέρουν στο νου καταπιεσμένα συναισθήματα. Η καταπίεση των συναισθημάτων είναι δουλειά του Εγώ μας που παρατηρεί και ξέρει πολύ καλά να κρίνει και να ελέγχει τις πράξεις μας και τη συμπεριφορά μας. Οι λέξεις είναι η φωνή του Εγώ, όπως οι ήχοι είναι η φωνή του σώματος. Και ενώ μπορεί κάποιος να κρυφτεί πίσω από τις λέξεις, είναι πολύ δύσκολο να κάνει το ίδιο πράγμα με τους ήχους. Μπορούμε να νιώσουμε την παραφωνία της αλήθειας όταν ένας ήχος δεν εκφράζει πραγματικά ένα συναίσθημα.
SOS: Το σώμα δεν λέει ψέματα και η έκφραση του σώματος θα γίνει ένα δυνατό εργαλείο στα χέρια μας για την θεραπευτική διαδικασία.
Όταν κάποιος είναι ανοικτός στη ζωή είναι και το σώμα του ανοικτό στην εμπειρία. Ο βαθμός ανοίγματος του σώματος του καθενός καθορίζει το πόσο ανοιχτός είναι στη ζωή του. Όταν περιγράφουμε κάποιον σαν «κλεισμένο στον εαυτό του» στην ουσία κυριολεκτούμε. Το διάφραγμα του είναι σφιγμένο, τα χείλη μπορεί να είναι σφιχτά, τα σαγόνια μαζεμένα, το λαρύγγι συμπιεσμένο, το στήθος άκαμπτο, η κοιλιά επίπεδη, οι γοφοί τραβηγμένοι μέσα και τα μάτια του είναι επίσης στενόχωρα.
Η θεραπεία είναι μια διαδικασία ανοίγματος προς τη ζωή - μια σωματική και εξίσου ψυχολογική διαδικασία. Δεν μπορούμε να ανοίξουμε την καρδιά, χωρίς να ανοίξουν οι διάδρομοι μέσα από τους οποίους θα περάσει το συναίσθημα της λύπης και μετέπειτα της χαράς προς τον κόσμο. Αυτό αποτελεί μια κενή πρόθεση. Είναι σαν να ανοίγουμε τις θυρίδες ενός χρηματοκιβωτίου, ενώ η πόρτα του είναι κλειδωμένη.
Η ζωή έχει ρευστότητα που σταματά με το θάνατο αλλά δυστυχώς παρουσιάζει κάποια παγώματα σε καταστάσεις συναισθηματικής ακαμψίας, οι οποίες περιέχουν ένταση. Το κλάμα είναι ένα ξεπάγωμα προς τα έξω. Τα σπασμωδικά αναφιλητά ενός κλάματος, είναι σαν το σπάσιμο του πάγου κατά την άνοιξη. Τα δάκρυα είναι το αποτέλεσμα της ροής.
Είναι σημαντικό να θυμόμαστε να ενθαρρύνουμε την έκφραση είτε σωματική είναι αυτή είτε φωνητική επιτρέποντας σε κάποιον να γίνει ο εαυτός του.
Υπάρχει και μια κατηγορία ανθρώπων, πολύ «κλειδωμένων» ανθρώπων, που λένε με υπερηφάνεια: «Μπορώ να αντέξω τον πόνο. Μπορώ να επιβιώσω σε καταστάσεις που άλλοι θα άντεχαν.»
Υπάρχει και μια κατηγορία ανθρώπων, πολύ «κλειδωμένων» ανθρώπων, που λένε με υπερηφάνεια: «Μπορώ να αντέξω τον πόνο. Μπορώ να επιβιώσω σε καταστάσεις που άλλοι θα άντεχαν.»
Αν κάποιος είναι προγραμματισμένος στο να αντέχει δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην χαρά και στην πραγματική απόλαυση. Μια συμπεριφορά που προετοιμάζει κάποιον να συναντήσει την καταστροφή, δεν τον προϊδεάζει να απολαύσει τη ζωή. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτά τα άτομα δεν θέλουν τη χαρά στη ζωή τους.
Αλλά, άλλο είναι το να θέλεις τη χαρά και άλλο να είσαι ανοιχτός σ' αυτήν. Και αν είναι κάποιος προσανατολισμένος στην επιβίωση δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα ανοιχτός στην απόλαυση. Αν είναι θωρακισμένος για να μην δεχτεί όλες αυτές τις επιθέσεις που περιμένει δεν μπορεί να είναι ανοιχτός στην αγάπη. Αυτοί οι άνθρωποι συνήθως αισθάνονται πολύ ευάλωτοι και μόλις ανοίξουν λίγο ο φόβος, τους κάνει να ξανακλείνονται.
Αν ο δρόμος προς την ευτυχία περνάει μέσα από την παράδοση στον εαυτό -που σημαίνει την παράδοση στα συναισθήματα- το πρώτο βήμα στη θεραπευτική διαδικασία, είναι η αίσθηση και η έκφραση της λύπης.
namaste
despoina palamari
