Αν ο δρόμος προς την ευτυχία περνάει μέσα από την παράδοση στον εαυτό -που σημαίνει την παράδοση στα συναισθήματα- το πρώτο βήμα στη θεραπευτική διαδικασία, είναι η αίσθηση και η έκφραση της λύπης.
Συνήθως κάποιος γελάει πιο εύκολα παρά κλαίει. Μαθαίνουμε από πολύ νωρίς στη ζωή μας, ότι το γέλιο φέρνει τον κόσμο πιο κοντά μας και ότι το κλάμα τους διώχνει μακριά.
«Γέλασε και ο κόσμος θα γελάσει μαζί σου.
Κλάψε και θα κλάψεις μόνος σου» λέει μια παροιμία. Γι αυτό και πολλοί άνθρωποι έχουν δυσκολία να αποδεχθούν το κλάμα των άλλων, έχουν άρνηση να ακούσουν τις κραυγές τους γιατί ακουμπούν το δικό τους πόνο, τη δική τους λύπη, που αγωνίζονται με σθένος να αρνηθούν.
Πολλοί και διαφορετικοί άνθρωποι θα βρεθούν στο δρόμο μας. άλλοι θα εκφράζονται ευκολότερα, άλλοι θα δυσκολεύονται, άλλοι θα κλαίνε πιο εύκολα (όπως οι περισσότερες γυναίκες) και άλλοι (όπως οι άντρες) θα δυσκολεύονται να κλάψουν ή έστω να δακρύσουν.
Όλα οφείλονται στην «εκπαίδευση» που έχουμε όλοι λάβει στην παιδική μας ηλικία και στον τρόπο που:
1) σμιλεύτηκε το νεοφερμένο μυαλό μας και
2) περιορίστηκε η αθώα μας καρδιά.
Τίποτα όμως δεν είναι ακατόρθωτο για την μεταμόρφωση αρκεί να το θέλει πραγματικά ο θεραπευόμενος και ο θεραπευτής να έχει στα χέρια του τα κατάλληλα κλειδιά για να ανοίξουν όλες οι πόρτες.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
ΤOY ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ
"The Alchemy of Living"
(για Συντονιστές Βιωματικών Σεμινάριων & Θεραπευτές)
πληροφοριες: 6973216895
namaste
despoina palamari
